Una noche

“Μια Νύχτα”

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.

Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

“Una noche”

Era una habitación barata y sórdida,
oculta por encima de la dudosa taberna.
Desde la ventana se distinguía el callejón,
sucio y estrecho. Desde abajo
llegaban las voces de los trabajadores
que jugaban a las cartas y se divertían.

Y en ese camastro mundano y humilde,
yo tuve al cuerpo del amor, tuve los labios
lascivos y rojos de la embriaguez,
rojos labios de una embriaguez tan grande, que aún ahora
cuando escribo, ¡después de tantos años!,
en mi casa solitaria, me siento borracho de nuevo.

Constantin P. Cavafis

De: “Poemas canónicos” – 1895-1915
Recogido en C.P. Cavafis – Poesía Completa
Traducción de Juan Manuel Macías

Juan Manuel Sáenz de Santa María